Ne sevdim, nede barıştım. Zannederim hayatta tek düşmanım.
Yatak odamda boy aynasını, bir kaldırıyorum, bir tekrar
getirip dikiyorum.
Allahtan portatif bir ayna. Ne bir gün güzel olduğumu
söylüyor, ne de çirkin.
Masaldaki kraliçe, benim aynamda. Ve beni öldürmeden rahat
etmeyecek.
Pamuk Prensesin üvey annesinden de kötü.
Hayatta en büyük ceza şekli sessizliktir ya, benim cadı da
beni sessizliği ile cezalandırıyor.
Bazen önünden hızla geçerken göbeğimi göremeyip geri dönüp,
tekrar bakıyorum. Sinsice sırıtıp, ‘’birde göğüslerine bak!’’ diyor. Karnım
inse göğsüm büyüyor. Yok yani bunun bir ayarı.
Aynalarla barışmak nedir acaba. Ben prenses o cadı. Hiç
barışmak mümkün mü?
İşte, bazen göz yanılgısı, o kadar.
6’’
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder