Yoruldum mu yoğruldum mu bilmiyorum!
Zannederim yoğruldum. Hayat isimli korkunç canavar daha
gözümü açar açmaz dişleri arasına alıverdi beni. Önce ön dişleriyle çiğnedi.
Yıllar sürdü keskin ön dişlerinde ezilip durmam, sonra daha arkaya azı
dişlerinin arasına aldı. En son yıllarımda, o dev dişlerin arasında, bilmem kaç
bar basıncın altında sıkıştım kaldım. Ya yutsa diyorum, ya tükürüp atsa.
Tükürse böyle ezik, büzük ne yaparım dışarıda. Formunu yitirmiş, diğer
artıklara karışmış. Yutsa, yok olmak var, tamamen karanlıkta kaybolmak. Bir
daha hiç görememek renkleri. Asitle yoğrulmak var, hiç bilmediğim acılarla
erimek.
Anladım ki yorulmadım, yoğruldum sadece o sindirilmedik
hayatta.
6’’
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder