Mutlu hissettiğim an, hem de en mutlu!
Uzun zamandır hiç yok. Düşünmekten bile korktuğum bu galiba.
Hongkong’ta nehrin kenarında, karşı kıyıdaki inanılmaz
büyüklükteki binaları ve üzerindeki ışık oyunlarını seyrediyorum. Bu kıyıda
olabilmek, hatta az sonra bir tekneye binip, binaları dokunacak kadar yakından
izlemek nefes kesen bir mutluluk olsa gerek. Ama öyle değil işte.
Göğsümün tam ortasında koca, kara bir delikle yaşıyorum. O
deliğin, o kara kuyunun etrafında dolaşıyorum bildim bilesi. Bazen bir
cesaretle kuyunun taş duvarlarına tırmanıp aşağıya bakmak istiyorum. Öyle
dipsiz ki. İçim çekilip, vazgeçiyorum. Ben etrafında dolanıp durmalıyım,
bakarsam delik beni içine çekecek ve o karanlıkta yok olacağım.
6’’
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder