KEMKÜM

Sesini duyunca acemileşiyorum. Sanki onca cümleyi kurabilen ben değil mişim gibi, kekeme oluyorum. Dilimden dökülen kelimelere hayret ediyorum. En berbat kelimeler nasılda birbirini kovalıyor. İki düzgün laf etsem ardından gene saçma sapan birşey geliveriyor. 
Yakalıyorsun beni gene dağların başı bir yerde, kem küm ediyorum ama hiç soluksuz, kelimelerin üzerine basa basa soruyorsun, neredesin, ne işin var, hemen dön, rahatsız eden var mı, diye. Sorma diyorum, sorma çünkü cevap veremiyorum, tıkanıyorum. Ben olmaktan çıkıp başka biri oluveriyorum sen sorunca. 
Neredeysem bulup çıkartıyorsun beni, kaçamıyorum senden. 
Bin yıldır beni tanıyorsun sanki, bende seni...