6.2.13

DONDURMA

Hiç kaşıkla yenir mi?
Yumuşacık krem gibi. İçerisinde dünden kalma kek parçaları da attığında acayip birşeye dönüşüveriyor tadı. 
Koca kovayı alıyorum kimse yokken. Bodrumdaki kocaman koltuğun içerisine saklanıyorum. Kaşık kaşık yiyorum. Kaçarak geldiğim ve bir sürü tatsız olaylar yaşadığım için, depresif olma, bir koltuğa gömülüp dondurma kaşıklamaya hatta tüm günümü karanlık odada yorganın altında geçirmeye de hakkım var.
Depresyondayım çünkü.
Aslında çocuk yaşta sevilmesi gerekmez miydi dondurmanın. Renkli topları neşe içinde yalayıp, dilim üşüdü, dilimin rengine bak diye oynamak. Dondurmacıda buluşalım, Roma dondurmacısında yiyelim buluşmaları yaşanmalıydı genç yaşlarda.
Onun yerine bu koskoca yaşımda depresyon malzemesi oldu anca.
6''

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder