YEŞİL ARABA

Mermer bir havuzun kenarında oturuyorum. Mermer gri, pijama gibi İzgileri var, Marmara. Pürüzsüz mermerin üzerinde elimi bir sağa bir sola gezdiriyorum. Hava alacakaranlık, üşüyorum. Bir anda arkamda birkaç kişi beliriyor. Biri onun sesi, Yüzünü hiç göremiyorum. Diğerlerini görüyorum. Ama onun sadece sesi. Yüksek sesle tartışıyorlar. Bana hala kızgın. Affetmiş ama kızgın. İçim sevinç dolu. Biliyorum affedecek, bu kadar kızgın olması normal. Alelacele eve koşuyorum. Birkaç parça eşyamı toplamak için ama ev çok eskimiş, tahtaları dökülüyor neredeyse. Üst kata çıkabilsem çantamı hazırlayabileceğim ama merdivenleri bir türlü çıkamıyorum. Elimi atıyorum, istediğim hiçbir kıyafetim yok. Hazırlanıp bir türlü çıkamıyorum. Hep bir şeyler eksik. Yeşil bir araba geliyor. Gitmişler. Yetişemedim, uyanıyorum.