Hepsi bir avazda ayağa kalktı. Renklerin en koyularına
bürünmüşlerdi. Siyah simsiyah, yeşil nefti, kırmızı bordoydu. Karanlıktan
yüzleri gözükmese de biçimlerinden ne kadar korkunç oldukları anlaşılıyordu.
Yıllardır sevdiğim dediğim şeylerdi. Ev, eşyalar, çocuklarım, arkadaşlarım
hatta annem, babamlardı. Ama işte hepsi bir olmuş çepeçevre etrafımda o koyu
renklerle devleşmiş ve bir ağızdan bağırmaya devam ediyorlardı. Uyan artık,
uyan mı? diyorlar, anlamasam da açtım gözlerimi.
Vücuduma şırınga edilmiş sevgi denen o korkunç zehrin etkisi
neredeyse geçmek üzereyken uyandım. Tüm bu canavarlardan kaçmak zamanı şimdi.
Ta ki kanım temizlenene ve yeni zehirleri kana kana içmek
isteyene kadar.
6’’
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder